Głównym założeniem fizjoterapii jest przywrócenie maksymalnej sprawności fizycznej dziecka. Prowadzona jest kinezyterapia, która ruch traktuje jako środek leczniczy. Sposobami prowadzenia terapii są ćwiczenia ruchowe czynne, jak i bierne, prowadzone z pomocą terapeuty. Terapia ruchem wykorzystywana jest do przywrócenia siły mięśniowej, korekcji wad postawy, poprawy zakresu ruchomości i stabilizacji stawowej oraz torowania prawidłowych wzorców ruchowych.
Ogólne cele fizjoterapii:
Terapia jest oparta o diagnozę dziecka prowadzoną przy pomocy testów klinicznych, obserwacji swobodnej aktywności dziecka oraz wywiad z rodzicami.
Podczas terapii wykorzystujemy elementy metod neurorozwojowych. Oceniane są deficyty w rozwoju ruchowym dziecka i poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia są one niwelowane. Podczas terapii, dzieci nabywają nowych kompetencji ruchowych poprzez usprawnienie planowania motorycznego.
W terapii wykorzystywane są również elementy MRR Weroniki Sherborne, która uświadamia dziecku jego możliwości ruchowe. Pomocne jest stosowanie elementów Terapii Integracji Sensorycznej, która pomaga niwelować zahamowania przed niektórymi ćwiczeniami spowodowane np. nadwrażliwością dotykową lub niepewnością grawitacyjną. SI pomaga także wyciszyć dziecko nadpobudliwe, aby poprawnie wykonało postawione przed nim zadanie.
Podczas zajęć prowadzona jest również terapia ręki. Możliwości motoryki małej i umiejętności grafomotoryczne uzależnione są od odpowiedniej siły i napięcia mięśni posturalnych. Ćwiczenia umiejętności pisania i rysowania zaczynają już się na sali rehabilitacyjnej.
W terapii wykorzystujemy również Kinesiology Taping, który polega na klejeniu specjalnych plastrów o parametrach fizycznych skóry w celu utrwalenia efektów terapii, bądź korekty wad postawy.
W pracy z dzieckiem autystycznym często wykorzystywane są założenia metody Stymulacji Seryjnych Powtórzeń opracowaną przez prof. dr hab. Zbigniewa Szota. Jest to metoda wywodząca się z grupy terapii dyrektywnych, która pozwala na wykształcenie się w mózgu nowych połączeń nerwowych. Polega na seryjnym powtarzaniu ćwiczeń fizycznych dostosowanych do dziecka z pomocą terapeuty. W wieloletnich badaniach wykazano wpływ metody na poprawę nie tylko sfery ruchowej, ale również komunikację, emocje i zachowanie. Niektóre dzieci zdecydowanie lepiej reagują na metody dyrektywne, bo taka forma pracy jest dla dziecka przewidywalna i daje mu poczucie bezpieczeństwa. Z kolei inne dzieci lepiej pracują podczas terapii w formie zabawy, która nie tylko poprawia ich rozwój ruchowy, ale również wyobraźnię.
Terapii nie prowadzimy stosując jedną metodę, staramy się reagować na potrzeby dziecka i dostosowywać ćwiczenia do jego potrzeb i możliwości.